Beviset fikk jeg en kveld like før jul. Jeg hadde (i nord) fått utlevert ei hånd med 2 edle femkortsfarger. Heldigvis klarte jeg å holde meg i skinnet, og lot redaktøren få spille 3 ruter. Da det var 3 kort igjen på hver hånd så det slik ut (vest er "Redaktøren", nord er beskrevet som "Stakkars meg", øst og syd som henholdsvis "Blindemann" og "Makker"):
Jeg var klar over at jeg var fortapt da redaktøren var inne. Etter ei lita tenkepause skrapte det i en stol ute på golvet. Han kom en halv meter nærmere bordet og lempet ruter 3 på bordet med en bestemt mine. Jeg hadde på forhånd bestemt meg for å kaste spar konge, de det eneste lille håpet var at makker hadde spar 9. Jeg hørte at noen gispet bak meg, og makker rettet seg bestemt opp i stolen. Hjerter 9 ble kastet på bordet. Resten stod, og spillefører så meget fornøyd ut. Senere fikk jeg spørsmålet: "Åssen kunne du finne på å kaste spar konge?" Etter ei kort tenkepause måtte jeg innrømme at det var dumt! Det er lettere å innrømme at en har spilt dumt, enn å forklare hva en skvis er for noe!
Det var helt klart at redaktøren hadde fått tak på skvisteknikken. Under sitt opphold på Fagernes i mai, fikk han prøvd skvisen sin på deltagerne i NM-finalen. Så beskjeden som han er bruker han ikke ordet skvis, men skriver: "Eneste alternativet var da at en av motspillerne hadde kløver konge sammen med 4 kort hjerter". Slik satt det, og "gubben" fikk med seg ekstra stikk!